Jamniki dość mocno przywiązują się do swoich opiekunów, choć nie zawsze wylewnie okazują uczucia. Są ciekawskie, lubią towarzyszyć domownikom w przeróżnych czynnościach i chętnie się bawią, dlatego mogą stanowić dobre towarzystwo dla nieco starszych dzieci. Trzeba jednak pamiętać, że psy tej rasy potrafią dobitnie okazać swoje niezadowolenie, jeśli są niedelikatnie traktowane. Dlatego ich kontakty z dziećmi powinny odbywać się zawsze pod nadzorem osoby dorosłej. W stosunku do obcych osób jamniki wykazują dość dużą rezerwę i potrafią oszczekać intruza, dlatego sprawdzą się w roli domowego stróża. Nie powinny jednak mieszkać na dworze – pozbawione kontaktu z domownikami stają się sfrustrowane, nieszczęśliwe i często nabierają niszczycielskich skłonności. Jamniki mogą cierpieć na lęk separacyjny, dlatego wymagają stopniowego przyzwyczajania do znoszenia samotności. Odważne jamniki nie zachowują się agresywnie bez potrzeby i z reguły dobrze dogadują się z innymi psami, jednak mogą mieć skłonność do popadania w konflikty z osiedlowymi awanturnikami. Bywają także zaborcze o względy opiekuna i mogą mieć problem z zaakceptowaniem drugiego psa w domu. Ze względu na silny instynkt łowiecki, jamniki nie powinny mieszkać z mniejszymi od siebie zwierzętami, takimi jak króliki czy kawie domowe. Mogą natomiast dogadać się z większym kotem, jeśli zostaną z nim odpowiednio zapoznane. Charakter jamnika może różnić się nieznacznie w zależności od odmiany. Jamniki krótkowłose pochodzące od psów gończych mogą mieć większą skłonność do szczekania. Jamniki szorstkowłose, powstałe w wyniku krzyżówek z terierami, bywają wyjątkowo zawzięte i gorzej dogadują się z kotami. Natomiast jamniki długowłose, z domieszką krwi spanieli, bywają nieco spokojniejsze od pozostałych odmian.
